Miasto Połczyn Zdrój znajduje się na terenie pojezierza drawskiego oraz Drawskiego Parku Krajobrazowego w otoczeniu lasów, jezior oraz rzek. Pojezierze Drawskie charakteryzuje się dużą różnorodnością występującej roślinności. Mocno urozmaicona jest szata leśna. Obszary zalesione zajmują tutaj ponad 170 000 ha. Średnia lesistość gmin Pojezierza to ok. 44% i jest znacznie wyższa niż średnia w kraju.
Szlak Solny to znakowany czerwony szlak turystyczny wiodący z Kołobrzegu do Czaplinka. Jego długość całkowita to 152 km. Ma on charakter regionalny i przebiega między innymi przez Białogard, Tychowo i Połczyn-Zdrój. Niegdyś trasą tą podążali kupcy przewożący sól znad Bałtyku do Wielkopolski.
Najdłuższą i najważniejszą rzeką Pojezierza Drawskiego jest Drawa, którą należy zaliczyć do najpiękniejszych szlaków kajakowych Polski. Rzeka bierze swój początek w Dolinie Pięciu Jezior, na terenie gminy Połczyn Zdrój i po przebyciu 186 km wpada do Noteci w okolicach Krzyża Wielkopolskiego.Drawa przepływa przez wiele jezior, a nad jej brzegami rozlokowały się główne miasta regionu. Źródła znajdują się na terenie Drawskiego Parku Krajobrazowego.
Jednym z głównych walorów naturalnych decydujących o atrakcyjności turystycznej regionu, są bezsprzecznie jeziora. Znajduje się tutaj ponad 250 jezior o powierzchni powyżej 1 hektara. Różnią się między sobą genezą powstania, wielkością i kształtem mis jeziornych. Do największych należą jeziora rynnowe: Drawsko – największe i najgłębsze na pojezierzu i drugie co do głębokości w Polsce – pow. 1871 ha i max głębokość 81 m.
W okolicach ulicy Koszalińskiej tuż przy drodze 163 znajdą Państwo efektowną fontannę LED, która działa 24h na dobę. Kolorowe światła połączone z wysokimi słupami wody unoszącymi sie na wysokość kilku metrów robią na widzach duże wrażenie. Warto odwiedzić także to miejsce.
W części angielskiej zobaczyć można stawy, drewniane mostki i altany. W Parku rośnie ponad 60 gatunków drzew i krzewów, także bardziej egzotycznych. Wiele okazów ma ponad 100 lat. W centralnej części znajduje się amfiteatr z początku XX wieku, mogący pomieścić 2500 osób. Odbywa się w nim wiele wydarzeń i imprez. Uroku Parkowi dodaje położony nieco na uboczu zbiornik wodny „Połczyn Zdrój”.
Park Zdrojowy w Połczynie-Zdrój to jeden z najpiękniejszych tego typu obiektów w Polsce. Zajmuje on powierzchnię 80 ha i jest podzielony na część angielską oraz francuską. To właśnie ta druga jest najstarsza – powstała w latach 1836-39. Znajdują się w niej liczne fontanny, a także zabytkowa pijalnia wody „Joasia”.
Deptak to wyjątkowe, mające swój niepowtarzalny klimat miejsce. Zabudowany jest kamieniczkami z drugiej połowy XIX i początku XX wieku, a uroku dodają mu tzw. „londyńskie” latarnie. To tu koncentruje się życie handlowe miasta. Dawniej przebiegał tędy tzw. „szlak solny”. W trakcie remontu ulicy w 1997 roku odkryto na głębokości 1,5 metra pochodzący z przełom XIII-XIV wieku drewniany trakt.W 2014 roku ulica zasłynęła w ogólnopolskich mediach z powodu instalacji ponad 700 różnokolorowych parasolek w nawiązaniu do takiej samej instalacji znajdującej się w portugalskim mieście Águeda.
Stare Miasto w Połczynie Zdroju powstało w XIV w. Do dzisiaj częściowo zachował się średniowieczny układ urbanistyczny miasta, dominuje jednak XIX i XX-wieczna zabudowa. Niedawno odbudowano centrum miasta, nawiązując do wizerunku Starówki z początku XX w.
Między wioskami Czarnkowie i Gaworkowo, na wzgórzu Wola Góra (216 m n.p.m.), znajduje się wieża widokowa. W 2005 roku, Lasy Państwowe wybudowały wieżę obserwacyjną, która jest również udostępniana turystycznie. To żelbetowa konstrukcja w kształcie walca o wysokości 48 metrów. Po 216 stopniach, można wspiąć się na taras widokowy, usytuowany na wys. 41,3 m. Z tarasu można podziwiać jedną z najładniejszych panoram na Pojezierze Drawskie.
Zabytkowa, neogotycka świątynia katolicka, z połowy XIV wieku, zlokalizowana w centrum Połczyna Zdroju, w sąsiedztwie głównego deptaku – ulicy Grunwaldzkiej. Jest siedzibą parafii Niepokalanego Poczęcia NMP. Na uwagę zasługują płaskorzeźba ostatniej wieczerzy z 1626 roku. Ambona – środkowa część z roku 1769. Żeliwna płyta nagrobna Bpa Erazma von Manteuffla z 1544 roku, którego pomnik znajduje się także przed budynkiem kościoła.
Pierwotnie drewniano-ziemny zespół obronny z przełomu XII-XIII w. Wybudowany na polecenie księcia Bogusław IV, stanowił warownie obronną Księstwa Pomorskiego. Kolejny władca Pomorza Warcisław IV przekazał zamek w lenno rodowi von Wedlów, pod której rządami Połczyn-Zdrój uzyskał prawa miejskie w 1337 roku. Około 1374 roku zamek został sprzedany rycerzowi Gerdowi von Manteuffel z Białogradu. Rodzina rycerska Manteuffiów zadbała o rozbudowę tej budowli obronnej. Zasadnicze przebudowy miały miejsce w XIV wieku za sprawą Kurt von Maneuffel – na miejscu pierwotnego założenia wzniesiono nowy zamek, na początku XVI w. – rekonstrukcja po pożarze oraz w XVIII wieku – wzniesienie barokowego pałacu na średniowiecznych fundamentach pozostałych po zburzeniu na polecenie ówczesnego właściciela starej warowni. Dziś obiekt ma charakter barokowy, a tworzą go dwa piętrowe budynki złączone w kształt litery L. Najciekawszą częścią pałacu są zdecydowanie piwnice, w tym najstarsza, zachowana w pierwotnej wersji część budynku. Dziś w Zamku działa biblioteka, funkcjonuje tu także galeria i wystawa starych pocztówek.
